ആത്മാവിന്‍റെ യാത്ര

നിശബ്ദമായ നീണ്ട ഇടനാഴികള്‍ ...

ഒന്നില്‍ നിന്നും മറ്റൊന്നിലേക്ക്

അവിടെ നിന്നും വേറൊന്നിലേക്ക്.

അന്ത്യമില്ലാത്ത ഇരുണ്ടയിടനാഴികളില്‍ 

ശ്വാസനിശ്വാസങ്ങള്‍ക്ക് കാലടികളെക്കാള്‍ ശബ്ദം.

ഒന്നു ശ്വസിക്കാന്‍, ജീവിക്കാന്‍

പുറത്തേയ്ക്കൊരു വാതില്‍ തേടിയുള്ള അലച്ചില്‍ .

ഓരോ നിമിഷവും കരിങ്കല്‍ഭിത്തികള്‍ക്കിടയിലെ 

അകലം കുറഞ്ഞു കുറഞ്ഞു വരുന്നു.

അവയ്ക്കിടയില്‍പെട്ട് ഞെരുങ്ങിമരിക്കുമെന്ന്‍ ഭയന്നു

ഞാന്‍ ഓടി...
മുന്നോട്ട്...മുന്നോട്ട്...

ദൂരെ കണ്ട വാതിലിനു നേരെ.

ശ്വാസംമുട്ടിയെന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ പുറത്തേയ്ക്ക് തള്ളി.

ശരീരം നുറുങ്ങുന്നപോലെ, കാലുകള്‍ തളരുന്നു.

രക്തധമനികളില്‍ തിളയ്ക്കുന്ന ലാവയോ?

തളര്‍ന്നു വീഴുന്നപോലെ.

അടുക്കുംതോറും അറിഞ്ഞു,
ആ വാതില്‍ അടയുകയാണെന്ന്.

ഒടുവിലടുത്തെത്തിയപ്പോഴേക്കും
അത് അടഞ്ഞുകഴിഞ്ഞിരുന്നു...

എന്നന്നേയ്ക്കുമായി...